Onlar Açken Bizim Ruhumuz Doymaz
Epey bir süredir sokak hayvanlarını beslemenin hazzını yaşıyorum ve onları beslerken ruhumu öylesine doyuruyorum ki inanın insanlara ihtiyaç duymuyorum. Ne kadar çok insanla tanışıyorsam hayvanları o kadar çok seviyorum. İnsanın insandan kaçışıdır hayvan sevmek. Bazılarına hayvan demek onları yüceltir. Hayvan olmak için masum olmak gerekir.
Sıkça karşılaştığım sorular ve tepkiler var. Örneğin; “Ne anlıyorsun bu hayvanlardan?”. O hayvanlardan aldığım enerjiyi mutluluğu sana anlatabilmem için ruhunun ince bir elekten geçmesi lazım. Bunu idrak etmen imkânsız. Bir diğeri; “Bunları hormonlu mama ile besliyorsunuz, hızla ürüyorlar, rahatsız oluyoruz! Üstelik sokakları kokutuyorsunuz!”. Bizlik bir durum yok, senin beynin kokuşmuş, deyince de tehditler artarda geldi. Biraz mamada onun önüne bırakmak geldi içimden.
Eğer ki o şirin canlar olmasaydı yılan, çıyan, fare gözlerinizi çıkarırdı ama insanoğlu nankör olduğu için bunu anlayamazdı. Lütfen elinizi vicdanınıza koyarak onlara muamele edin. Onların da bir lisanları var, anlayabilene. Onların da en az bizim kadar yaşama hakkı var ve karşılıksız sevgi ile her zaman yanımızdadırlar. En iyi dost onlardır, ne canını yakarlar ne kusur bulurlar. Aç bir hayvanı doyurmak aslında kendi ruhunuzu doyurmaktır, lütfen deneyin. Özel bir şey gerekmiyor, yediğinizden arta kalana razı gelir onlar. Çocuklarınıza da hayvan sevgisini aşılayın ki merhamet duyguları gelişsin.
Gelin dünyayı sevgi ile, merhamet ile, hayvanlara özel davranma ile güzelleştirelim. Bir avuç yemek, bir kap su varsa biraz da sevgi, hepsi bu…
Ayten GÜNEŞ
